‘Mijn partner is het probleem. Los het op en bel me maar als hij gerepareerd is, dan kom ik hem wel weer ophalen.’

Veel van de partners die ik begeleid zouden dat het liefste zeggen. En eerlijk gezegd… maak ik me soms ook schuldig aan deze gedachte. Mijn partner is te weinig introspectief, vergeet van alles en luistert niet goed. En het ligt natuurlijk nooit aan mij;)

Mijn partner is het probleem, want ik let altijd op

Eigenlijk ben ik 24/7 on high alert of er signalen zijn. Signalen dat wij wellicht misschien toch niet zo goed bij elkaar passen. Signalen dat wij het niet gaan redden samen. Of signalen dat hij mij gaat verlaten. En ik wil niet de sukkel zijn die niet op zat te letten. Bovendien wil ik alleen maar met iemand zijn die mij de moeite waard vindt.

Ik val aan, hij trekt zich terug

Als ik me niet gezien voel, word ik boos, kritisch, geïrriteerd. En mijn partner trekt zich dan terug. Want hij voelt zich afgewezen door mij. Hij krijgt de indruk dat hij iets verkeerd heeft gedaan, maar begrijpt ook niet goed waar dat dan ineens vandaan komt. We praten er niet over en vervolgens verwijderen we verder van elkaar.

We willen nabijheid, maar er is verwijdering

Nee, niet handig. Dat werkt natuurlijk niet. Maar precies deze dynamiek zie ik ook bij stellen die komen voor relatietherapie. We verlangen verbinding, voelen ons afgewezen en trekken ons terug. En hoe vaker dit gebeurt, des te groter wordt de verwijdering en het wordt steeds moeilijker elkaar nog terug te vinden.

Hoe vind je die verbinding terug?

Ten eerste helpt het al, als je dit gedrag bij jezelf en je partner herkent. Vaak gaat het vanzelf. En weet je niet eens meer hoe het begonnen is, of waarom je nu zo boos bent. Maar dat maakt ook geen bal uit, want het gaat nooit over de inhoud. Dus dat kan je loslaten. Wees je bewust als je in een vervelende dynamiek terecht (dreigt) te komen, dat is al een geweldig begin.

En wat je vervolgens kan doen is met compassie naar elkaar te luisteren en te kijken. Dat werkt namelijk wel. Heel erg goed zelfs.

Compassievol luisteren, hoe doe je dat?

• kijk je partner aan als hij praat
• hou je mond (nee echt)
• laat je partner uitpraten
• reageer niet (ook niet non verbaal)
• heb een open houding (dus niet met je armen over elkaar of je lichaam half weggedraaid van de ander)
• ga niet ondertussen iets anders doen

Jouw partner (mijn partner ook) is een spiegel. Dat is frustrerend, pijnlijk, maar ook echt waardevol. Wat wat hij mij laat zien, is niet zo heel veel anders dan hetgeen ik zelf doe om de relatie te saboteren. Dus in plaats van me te richten op hem, en wat hij allemaal verkeerd doet, is het echt veel constructiever als ik kijk naar mezelf. Weet je waarom? Omdat ik geen controle heb over mijn partner – en wel over mijn eigen gedrag.

Vechten om in godsnaam maar niet gekwetst te worden

Nee, het ligt niet aan mijn partner. Het ligt natuurlijk aan mij. In mij zit pijn. Een gapend, eindeloos diep gat. En soms trapt hij dat in, dan blijft zijn voet hangen en voel ik het mes langs mijn vitale organen glijden. En dat probeer ik te beschermen. Want mijn pijn mag niet aangeraakt worden. De wond bescherm ik, verdedig ik, bevecht ik. Want anders wordt het een puinhoop. Toch?

Mijn partner is het probleem is een coping mechanisme om weg te blijven van je eigen pijn

Het is een beschermingsmechanisme, een coping, een overlevingsstrategie. Ik moet mezelf beschermen, anders ga ik eraan. Dan gaat mijn kop eraf. En dat is natuurlijk helemaal niet echt zo, niet letterlijk althans, maar het is wel de angst. Noem het maar gerust een doodsangst. En er is (vanzelfsprekend) een intrinsieke motivatie en neiging om mijn eigen pijn af te schermen.

Jouw partner is niet verantwoordelijk voor jouw kindpijn

Mijn partner is niet verantwoordelijk voor die pijn. Hij hoeft niet te slalommen om de kraters die ingeslagen zijn, ver voordat hij in mijn leven was. Het is niet zijn taak de gaten te dichten en de littekens weg te toveren. Dat is onbegonnen werk. En dat kan ook helemaal niet. Ik moet accepteren dat die pijn er is en feitelijk is dat mijn probleem. En die pijn gaat nooit meer weg. Die is er gewoon. Je kunt het verleden niet terugspoelen en over doen. Dus doorvoelen die handel en accepteren. Dat is wat je te doen hebt om voor jezelf – en de relatie – te zorgen.

Neem verantwoordelijkheid

Wat helpt? Stop de ander verantwoordelijk te stellen voor jouw verleden, voor jouw pijn. En zie wat je kan leren van je partner. Zie wat je zelf (actief) doet om de liefdesrelatie te saboteren. Neem die verantwoordelijkheid. Voor wat je verwacht. Jij wil gezien worden, natuurlijk! Maar jouw partner heeft dat ook nodig.

Stel jezelf de volgende vragen:

Zie jij je partner?
Accepteer jij je partner?

Of heb je de neiging te focussen op de gebreken van jouw partner? Op wat juist niet goed is. Wees eens heel eerlijk…

De dynamiek is het probleem, niet je partner

Jouw partner is natuurlijk niet het probleem. En jij bent dat ook niet trouwens. Het is belangrijk goed voor jezelf te zorgen. Door pijn uit het verleden te accepteren en er niet voor weg te lopen. Ik begeleid cliënten individueel in dit moeilijke proces. En als je met je partner steeds weer opnieuw in zo’n vervelende dynamiek terecht komt dan kun je in relatietherapie. En relatietherapie werkt. Het helpt je om te kijken naar je eigen aandeel. Aan datgene waar je daadwerkelijk ook iets over te zeggen hebt en waar je iets aan kan veranderen. Pas als je in staat bent goed te kijken naar wat je zelf doet om de relatie te saboteren, vind je je weg terug naar elkaar. En dat is de moeite meer dan waard.

Kunnen jullie wel wat hulp gebruiken? Neem nu contact met me op voor een eerste gesprek.

Wil je meer blogs lezen over gerelateerde onderwerpen?

Lees meer over je overlevingsstrategie of het coping mechanisme, beschermingsmechanisme, klik hier.
Meer lezen over pijn en lijden, klik hier.
Mijn man negeert me, klik hier.