Mijn jongste zoon heeft begin deze week een bal in zijn oog gekregen, of een elastiekje, of allebei, dat weet ik niet precies. Het zag er in ieder geval behoorlijk dramatisch uit.

Mijn verantwoordelijkheid

Les nummer 1) Ben aanwezig

Het gebeurde toen ik er niet bij was. Ik was in mijn werkkamer en hij speelde buiten met zijn vriendje. Op zichzelf is dat al helemaal fout natuurlijk. Want ik was er niet. Les nummer 1 in goed ouderschap: ben aanwezig. Mijn kinderen, dus mijn verantwoordelijkheid.

Te veel verantwoordelijkheid is niet altijd positief voor de ander

Herken je dit gevoel? Het is natuurlijk super fijn als je niet bang bent voor een beetje verantwoordelijkheid. Tegelijkertijd kan het ook zijn dat je anderen hiermee verantwoordelijkheid ontneemt. En dat kan (bij de ander) weer voelen als een gebrek aan vertrouwen. Het wordt dan een vorm van controle.

Niet alles is jouw verantwoordelijkheid

Volgens mij kan ik niet voorkomen dat mijn lieve, kleine kaboutertje een elastiek of een bal in zijn oog krijgt. Hij speelt gewoon. En in feite is ouderschap een voortdurende training in loslaten. Kinderen, en volwassenen, leren met vallen en opstaan. Als ik mijn kinderen te veel bescherm, krijgen ze niet de kans om te vallen. En dan leren ze dus ook niets. Om in onze kracht te staan hebben we vertrouwen nodig, van onszelf en anderen, ruimte om fouten te maken, ruimte om te leren. Perfectionisme en controle zijn niet helpend, niet voor jezelf, niet voor je gezin en niet voor je collega’s.

Alleen maar troosten is misschien al genoeg

Terwijl ik daar om elf uur ’s avonds, zat te wachten in het verlaten ziekenhuis, met mijn warme zoontje en zijn gloeiende wang, zijn zware, huilende, oververmoeide lijfje tegen dat van mij aangeplakt, dacht ik: het is wat het is. En ik ben er. Ik ben er om je te troosten. Om je lief te hebben, ik ben er. Ik loop naast je in dit leven, maar jij loopt je eigen pad. Ik kan je niet beschermen tegen het leven en alle pijn die er ongetwijfeld nog gaat komen. Het enige dat ik kan doen is hier en nu zijn.

Door er te zijn doe je al genoeg

En voor mij voelde het fijn om er te zijn. Ook al was er nu niet direct iets dat ik doen kon om de pijn te stoppen. We kunnen ons niet wapenen tegen de pijn in het leven. Ook al zou ik het over willen nemen, ook al is het zo intens en afschuwelijk soms. Maar wat we wel kunnen doen, is stoppen met vechten. Want als je vecht met pijn, dan wordt het lijden en je lijden daar heb je wel degelijk invloed op. En verantwoordelijkheid voor 😉