Ik vind zelfzorg best ingewikkeld. Want wat ìs goede zelfzorg nu eigenlijk? Vroeger dacht ik dat zelfzorg betekende dat ik mocht eten wat ik wilde of dat ik de fles wijn mocht leegdrinken, omdat ik zielig was. En eerlijk gezegd denk ik dat nog steeds weleens. Want zelfzorg en zelfcompassie komt bij mij niet vanzelf. Zelfs niet nu ik er mijn werk van heb gemaakt. Eigenlijk zorg ik de laatste tijd  ongemerkt helemaal niet meer zo goed voor mezelf. Afgelopen vrijdag toen ik aan het werk was, staarde ik naar mijn computerscherm en leek het alsof iemand de stroom eraf had gehaald. In mijn hoofd dan hè. Het was ineens helemaal blanco. Stil. Maar niet op een ontspannen manier.

Zelfzorg maakte me gezond

En dat heb ik eerder meegemaakt. Toen wist ik niet meer hoe ik de meest simpele handelingen moest verrichten. Ik was overspannen. Zelfcompassie en goede zelfzorg hebben me eruit getrokken. Zo weet ik nu dat ik voldoende moet sporten, genoeg buiten moet zijn, maar ook tijd alleen nodig heb. En zo zijn er nog wat zaken die ik regelmatig zou moeten doen en die ervoor zorgen dat ik voldoende energie heb om prettig te kunnen werken, te zorgen voor de kinderen en goed in mijn vel te zitten. Dus ik weet dat. En toch voelde ik afgelopen vrijdag achter dat computerscherm ineens weer datzelfde, nare gevoel. Een gevoel alsof ik geen controle meer had over ontspannen of stressen.

Als moeder moet ik er altijd zijn, letterlijk

Dus gisteren heb ik een vrije dag opgenomen en ben ik naar het strand gegaan. Een heerlijk zelfzorg dagje. Het was heel erg lekker weer. Ik ben op het terras gaan zitten in de zon. Ik bestelde een lekkere koffie en een broodje en ik las in mijn boek. De omstandigheden waren perfect. Maar toch voelde ik me onrustig. Ik kon me lastig concentreren op de woorden. Dit is zo’n raar en tegelijkertijd bekend gevoel. Sinds ik moeder ben, heb ik het gevoel, dat ik altijd bij mijn kinderen moet zijn. Dat ik er altijd moet zijn voor ze. Figuurlijk gesproken ben ik het daar mee eens. Dat is één van mijn belangrijkste taken als moeder, maar ik heb ook het idee, het gevoel (het is compleet niet rationeel) dat ik er letterlijk moet zijn voor ze. Of misschien is er voor mij geen verschil tussen letterlijk en figuurlijk er zijn. Ik kan die twee in elk geval niet los van elkaar zien.

Als ik een te dure koffie bestel, voel ik me schuldig

Dus als ik zit te lanterfanten op een terras in de zon. En als ik een veel te dure koffie bestel en een overpriced broodje, dat altijd tegenvalt eigenlijk, dan voel ik me schuldig. Alle condities waren aanwezig. Het was zelfs prachtig weer en toch koste het me moeite om ervan te genieten.

Ik mag niks en moet van alles 

Ik voel me schuldig omdat ik allerlei dingen van mezelf moet. Ik moet een ‘aanwezige’ moeder zijn, ik mag geen geld over de balk smijten, ik mag pas ontspannen als ik het eerst verdiend heb en de lijst gaat maar door. Dus heb ik mijn boek weggelegd en ben gaan luisteren naar mijn gevoel. Naar het gevoel van mijn lichaam, niet mijn hoofd. Zo merkte ik  dat mijn hart best snel klopte. En nu ik toch zo eerlijk ben, voel ik dit de laatste paar dagen ook als ik in bed lig, ’s avonds. Ik sta nog veel te veel ‘aan’, mijn lichaam staat in een actiestand. Dus als ik denk ‘ik moet nu ontspannen en een zelfzorg dag hebben’,  word ik daar natuurlijk niet ineens lekker ontspannen van.

Ik wil dit niet voelen

En dan moet ik lachen. Hardop. De mensen op het terras kijken naar me. Maar dat maakt mij eigenlijk niet uit. Ik begrijp (cognitief) waarom ik me schuldig voel. Want ik ben mijn regels aan het breken. Bewust. Sterker nog, weet je wat, ik bestel ook nog een Ben en Jerry’s ijsje en ga dat heel mindful op zitten eten (terwijl het helemaal niet mag!). Samen met mijn schuldgevoel, al mijn regels, mijn onrust zitten we daar met z’n allen op het terras. Al deze gevoelens, of gedachten die me het lastig maken, maar die blijkbaar wel aanwezig zijn op dit moment. Zeker, ik wil dit schuldgevoel helemaal niet voelen. Ik wil me gewoon lekker kunnen ontspannen, genieten en opladen. Maar precies het niet willen voelen is ook de reden dat mijn hart zo snel pompt en dat mijn schouders zo ongeveer tegen mijn oren geplakt zijn.

Hoe belachelijk is het ook eigenlijk: vechten met je eigen gedachten

Daarom moet ik lachen. Omdat er eigenlijk helemaal niks aan de hand is behalve het zinloze gevecht met mijn eigen gedachten. Dat ik niet wil voelen wat ik voel. En mijn hoofd is zo hard aan het tetteren dat ik niet geconcentreerd kan lezen. Ook al is lezen een van de dingen die op mijn zelfzorg lijstje staan. Inmiddels heb ik geleerd (en mensen die er verstand van hebben hebben dat bovendien goed onderzocht) dat ik geen controle heb over mijn gedachten en gevoelens. Die zijn er gewoon, of ik dat nu wil of niet. Er is niks wat ik er aan kan doen. Nou ja, niks…

Ik was even vergeten te luisteren naar mijn lichaam

Ik doe hetgeen dat ik geleerd heb en dat is luisteren. Luisteren naar mijn lichaam. Want ik was dat vergeten. Dus ik blijf nog extra lang zitten met al mijn vervelende gedachtes en gevoelens, mijn gestreste lichaam en mijn onrust en ik ga niet eerder naar huis omdat mijn hoofd zegt dat ik naar huis zou moeten gaan. Juist niet.

Zelfzorg bezorgt een schuldgevoel

Zelfzorg bezorgt een schuldgevoel, omdat ik van alles van mezelf moet. En één dagje strand is ook niet genoeg om het probleem op te lossen. Het is een actieve beslissing die ik iedere dag opnieuw moet nemen.