Ik ben niet goed genoeg

Vanochtend lag ik, met mijn stijve, pijnlijke lijf, op mijn yoga matje naar een YouTubefilmpje te kijken waar een veel te knappe vrouw zich met een tevreden glimlach soepel in allerlei poses manoeuvreerde, met in de achtergrond een onrealistisch turquoise zee.

Wat moet die vrouw gelukkig zijn! Met haar perfecte, lenige lichaam, haar leuke armbandjes en haar geweldige leven op een paradijselijk eiland. Ik kon het niet laten en ben haar gaan googlen. Ze had een heel knappe vriend en een baby die midden in de jungle opgroeide. Ze kwam op voor verweesde olifanten en deed ook allerlei dingen waar je het wel mee eens moet zijn.

Ik ben niet goed genoeg

Terwijl ik mezelf aan het vergelijken was met deze youtube yoga instructrice voelde ik me steeds slechter. Toen ik jonger was had ik dit gevoel echt vaak (gelukkig bestond er in mijn jeugd geen social media) en nu is het meer een oud, maar helaas wel vertrouwd gevoel: ik ben niet goed genoeg. Anderen zijn beter. Iedereen om me heen is knapper, slanker, succesvoller en gelukkiger.

Het wordt erger als mijn leven minder leuk is

Zo voelt het natuurlijk niet de hele tijd, maar soms. En soms kan in periodes ook even heel vaak zijn. Als het best lang geleden is dat ik echt een leuke avond had met mijn partner. Wanneer we alleen nog maar bezig zijn met wat gaan we eten (ongeïnspireerde maaltijden waar er altijd een kind is die iets niet lust), slapen (altijd te kort en voortdurend moe), werken (druk en gehaast), kinderen halen en brengen, en ’s avonds als iedereen in bed ligt, en de keuken aan kant, uitgeput op de bank Netflixen. Is dit mijn leven? Word ik hier nu gelukkig van?

Voortdurende bewijsdrang

Voortdurend moeten we ons bewijzen. Acceptatie en zelfliefde is prachtig maar voorwaardelijk. Bewijzen dat we de lat wel aan kunnen tikken. Nog harder werken, nog beter je best doen. En dat is natuurlijk niet vol te houden, en regelmatig blijft het succes uit. Dus dan vertrouwen we onszelf niet meer. En geven we het op. Vandaag mag deze zak chips leeg (want ik ben zo zielig) en vanaf morgen ga ik weer super gezond leven.

Je bent niet goed genoeg, dus je bent overtuigt dat het nooit goed genoeg zal zijn

Bij één persoon ligt de nadruk meer op het uiterlijk. Je bent niet knap, of niet slank genoeg. Bij de ander is gaat het om carrière: je bent niet slim genoeg, niet succesvol genoeg. Bij de volgende gaat het over de liefde: uiteindelijk wil niemand je. Je bent gewoon niet goed genoeg. Stempel erop en in het bakje met de defects.

Ik ben niet goed genoeg zegt eigenlijk dat er een goed is, en een slecht. Dat het zwart wit is. Dus eerst moet die gedachte weg om echt gelukkig te worden.

Maar is dat nu zo?

Negatieve overtuigingen mogen er juist wel zijn

Ik heb het gevoel dat het probleem is dat onze negatieve overtuigingen en gevoelens er niet mogen zijn. Dat we in een maatschappij leven waar er geen ruimte is voor imperfectie. De gedachte: ‘ik ben niet goed genoeg’ mag er niet zijn. Terwijl het probleem volgens mij niet de gedachte of negatieve overtuiging is, maar het feit dat er geen ruimte voor is. Omdat je gelukkig moet zijn.

En omdat je de overtuiging hebt dat de gedachte eerst weg moet zijn, voordat je je dromen of doelen kunt bereiken, verlam je. Want de overtuiging ik ben niet goed genoeg komt steeds weer terug. Precies op de momenten dat je wel wat zelfvertrouwen zou kunnen gebruiken. Gelukkig voel ik inmiddels in iedere vezel van mijn lichaam dat dat niet waar is. Want ik heb mijn dromen uit laten komen terwijl ik de gedachte had dat ik niet goed genoeg was.

Mijn zoon Sam, kwam naast me staan terwijl ik yoga lag te doen en zei: ‘Nou mam, jij bent veel mooier hoor.’

Als je mooi bent, kun je jezelf nog steeds lelijk vinden

Beauty is in the eye of the beholder. Niet iedereen vindt hetzelfde mooi. En dat is maar goed ook. Wat je mooi vindt is geen waarheid en slechts een mening. Nu denk ik dat veel mensen mijn mening zullen delen, over de schoonheid van de youtuber, toch kan het goed zijn dat zij zichzelf helemaal niet mooi vindt. En haar schoonheid zegt evenmin iets over hoe gelukkig ze is.

Ik heb de gedachte dat ik niet goed genoeg ben, en dat is oké

Mijn uitdaging blijft te accepteren dat ik soms de gedachte heb, dat ik mezelf niet mooi vind en dat ik – in mijn eigen ogen – nooit perfect zal zijn. Dat er dingen zijn in mijn karakter, in mijn uiterlijk waar ik geen fan van ben. Ook geloof ik soms totaal niet meer in mezelf en ben ik gefuseerd met mijn eigen negatieve gedachten. En dat gebeurt. Ik heb hier geen controle over. Want ik ben een mens. En dus per definitie niet goed genoeg. En dat is ook oké.

Hoe zit dat bij jou?